پرسپکتيو اندازه و اندازه آن

پرسپکتيو اندازه چشم بر اساس اندازه اجزاء تصوير و زوايايي که با هم مي سازند نسبت به فاصله آنها قضاوت مي کند. عناصري از تصوير که چشم اندازه آنها را بر اساس ساير عناصر تصوير و يا با استفاده از حافظه بصري خود تعيين مي کند، اگر در فواصل دور و نزديک نسبت به دوربين قرار گيرند، در تصوير نهايي به اندازه هاي مختلفي ديده مي شوند و در بيننده حس عمق ايجاد مي کنند. به اين حالت پرسپکتيو اندازه (Size Perspective) گفته مي شود.مثلا فرض کنيد در تصويري يک آپارتمان ده طبقه در حدود بلندي فردي که در صحنه قرار دارد ديده شود، در اين حالت تصوير دريافتي توسط مغز تحليل مي شود و با توجه به اطلاعاتي که از نسبت اندازه يک انسان به ساير اشياء دارد، ساختمان را دورتر از فرد تشخيص مي دهد.به همين علت يکي از روش هاي تقويت پرسپکتيو اين است که هنگام عکاسي اگر امکان داشته باشد عنصري در تصوير گنجانده شود که اندازه آن مشخص است و مي تواند به عنوان معياري براي اندازه ساير عناصر تصويري موجود در صحنه در نظر گرفته شود. به عنوان مثال حضور يک انسان در کنار يک آبشار مي تواند ميزان بزرگي و عظمت آن را آشکار سازد.

اثر کاهندگي،يکي از ساده ترين راه هاي ايجاد عمق در تصوير اين است که عناصري از صحنه بصورت تکرار شونده از دوربين دور شوند. مثلا يک رديف از درختان يا ديواري آجري. در اين حالت جزئي از تصوير که چشم با اندازه هاي آن آشناست، به صورت رو به کاهش در تصوير تکرار مي شود و حس عمق را در بيننده بر مي انگيزد. به اين حالت اثر کاهندگي (Diminishing Effect) مي گويند. اصطلاح پرسپکتيو اندازه هاي کم شونده (Dwindling Size Perspective) نيز به اين نوع پرسپکتيو اتلاق مي گردد که در واقع نوعي پرسپکتيو اندازه است.